Patrząc na to widziałem najpierw człowieka, potem bloki, potem kolejne bloki, a w tle zamek. Ogólnie - pamiętajmy o porze roku - refleksyjno-depresyjnie: człowiek jeszcze w zielonej trawie siedzi, a na wprost niego cement, cegła. Odległe z kopca, a jednak blisko. Pozostaje usiąść, głowę spuścić i nad losem swoim się zadumać. Zadajcie sobie pytanie: czy Wam by się chciało specjalnie na kopiec podjechać, żeby klapnąć na ławeczce i spoglądać na panoramę Krakowa w jesienne południe?

2 - Znośnie

2 - Znośnie. No kurde blaszka nie czuję Twojego opisu